Dyskutujmy.pl

"Jabłka Adama" to duńska czarna komedia, w której czuć silną inspirację Quentinem Tarantino (scena z Khalidem, ptakami i kotem jest jakby żywcem wycięta z Pulp Fiction). Neonazista Adam wychodzi z więzienia i trafia do przyklasztornego osrodka resocjalizacyjnego. Przyzwyczajony do kultu siły i zła, nagle musi nauczyc się żyć niemal pod jednym dachem z mocno nawiedzonym pastorem, który we wszystkim widzi dobre strony, wiecznie zalanym byłym tenisistą - kleptomanem i Arabem, czującym w sobie misję zemsty na paliwowych koncernach.
O walce dobra ze złem powstało już wiele filmów - lepszych, gorszych - do wyboru. Ciężko tego typu ograną tematykę przedstawić w sposób ciekawy, czy nowatorski. A w tym wypadku się udało. "Jabłka Adama" sa urokliwe, wzruszające i zabawne. Może nie wprawiły mnie w taki zachwyt jak czeskie "Opowieści o zwyczajnym szaleństwie" - ale polecam z pełnym przekonaniem

Coz za oszczedne pochwaly, leh. A gdzie tam Opowiesciom do Jablek Adama?!
Rewelacja, dawno nie widzialem tak swietnego filmu. Doskonaly absurdalny humor przy uniwersalnej, powazniejszej problematyce. Genialnie postacie zagrane jak z nut.

E, no "Opowieści" były takie życiowe - a "Jabłka Adama" odebrałem bardziej jak bajkę

Opowiesci byly takie letnie, do usmiechania sie pod nosem, historie przecietnych ludzi, pomyslowo pokrecone. A Jablka to film z nerwem, doskonalym absurdem, kilkoma swietnymi odjechanymi postaciami. Nieporownywalne dla mnie. I skojarzenia z Tarantino nie mialam.

Żywy, poruszający obraz grupy nieudaczników goniących za zwykłym szczęsciem. Do tego opowiedziany tak lekko, tak pomysłowo, z taką dawka humoru - no cud, miód i orzeszki

Dla mnie takze swietny film. Absurdalny i jednoczesnie zabawny. Jak czlowiek z guzem mozgu wielkości pięści moze w ogole chodzic.

Mnie się też zawsze ta księga Hioba wydawała podejrzana, po co zabijać jednych ludzi dla testowania innych... ale ja nie o tym chciałem. Film wart obejrzenia, dość oryginalnie wymyślony, sytuacje doprowadzone do absurdu, zwłaszcza to, że ta kula może zrobić to, co zrobiła (nie napiszę więcej, coby nie spojlerować) jest równie prawdopodobne jak to, że ktoś popełni samobójstwo przez włożenie głowy do mikrofalówki... Tylko, że mi się ten film wydał jakiś smutny - jak ten pusty, duński kościół, albo duńska pogoda... Trzeba przyznać, że Duńczycy od czasu do czasu potrafią coś niezłego sklecić, a szczególnie mi się podobała scena z kotem i wytłumaczenie pastora.

Smutny? Swietnie sie bawilem od pierwszego spotkania pastora i Adama.

Bardzo mi odpowiada ten typ humoru, te przerysowania... do tego świetnie dobrani aktorzy, fajne dialogi... same plusy